Peter van Noort stapt na een ongeval niet meer zonder helm op de fiets
Een fietshelm wordt door veel mensen gezien als onhandig of onnodig, terwijl er genoeg verhalen zijn waarin een helm een essentiële rol heeft gespeeld of hád kunnen spelen. Om zoveel mogelijk mensen hiervan bewust te maken, vertelt Peter van Noort zijn verhaal. Hij is directeur van Integraal Kindcentrum (IKC) De Vosseburcht in de Vosseparkwijk in Leeuwarden. In oktober 2022 kreeg hij een heftig fietsongeval onderweg naar zijn werk. Vijf maanden later vertelt hij wat er die dag gebeurde, wat de gevolgen waren – en nog steeds zijn – én waarom hij voortaan niet meer zonder fietshelm naar zijn werk fietst.
Met de ambulance naar het ziekenhuis
Sinds schooljaar 2018/2019 ben ik directeur van De Vosseburcht. Ik woon in Berltsum, dat ligt ongeveer 12,5 kilometer van school. Als het mooi weer is, ga ik graag op mijn elektrische fiets naar mijn werk. Zo ook op 4 oktober 2022: de dag waarop ik rond 8 uur ’s ochtends een ongeval kreeg op de Bildtsestraat, zo’n driehonderd meter van mijn bestemming, de school.
Ik fietste ongeveer 23 kilometer per uur - vrij snel, maar ik wilde natuurlijk op tijd op mijn werk zijn – toen ik plotseling uitgleed. Waarschijnlijk door vochtige bladeren op de weg. Ik kon me zo snel niet opvangen en kwam met mijn gezicht op de grond terecht. Hoewel omstanders zeggen dat ik de hele tijd bij bewustzijn ben geweest, kan ik me het moment van vallen niet meer goed herinneren. De ambulance kwam ter plaatse om me naar het ziekenhuis te brengen en daar ben ik meteen onderzocht. Zo veranderde mijn ‘gewone werkdag’ plotseling in een dag waar ik met een akelig gevoel op terugkijk.
Kaak- en neusoperatie
Door de klap op mijn gezicht was mijn bovenkaak op meerdere plekken gebroken, zaten er tanden los en was mijn neus gebroken. Ook had ik een hersenschudding. Een dag na het ongeval, op 5 oktober, ben ik geopereerd aan mijn kaak en neus: een gecombineerde operatie die ongeveer vier uren heeft geduurd. Mijn kaak is in elkaar ‘gepuzzeld’ en er zijn titanium plaatjes aangebracht.
Na de operatie heb ik nog vijf dagen in het ziekenhuis gelegen om te herstellen en daarna ben ik, op advies van de artsen, nog meerdere weken thuisgebleven om te herstellen. De eerste zes weken na de operatie heb ik op vloeibare voeding geleefd en daarna kon ik voorzichtig weer zacht voedsel eten. Omdat het litteken onprettig voelde en ik druk bleef voelen in mijn bovenkaak ben ik in februari, ruim vier maanden na het ongeluk, opnieuw geopereerd om de plaatjes te verwijderen.
Stap voor stap herstellen
Het gevoel in mijn kaak is helaas nog steeds niet als vanouds. Daarnaast is één van mijn voortanden verloren gegaan bij het ongeluk. Voor de andere tanden heb ik nog steeds extra controles bij de tandarts, om in de gaten te houden of de zenuwen goed herstellen. Er is namelijk een kans dat deze tanden nog afsterven. Door het letsel aan mijn kaak en tanden moet ik langer de tijd nemen om te eten en kan ik nog steeds geen appel, rauwe wortel of stevig vlees eten. Als ik uit eten ga, moet ik dus goed kijken welk gerecht ik bestel. Helaas is het voor mij op dit moment niet vanzelfsprekend om alles te eten wat ik lekker vind. Daarnaast ben ik door het ongeval nog sneller vermoeid, waardoor ik nog niet volledig weer aan het werk ben. De komende weken werk ik langzaam toe naar een volledige werkweek. Het kunststof plaatje, ter vervanging van de missende tand, wil ik binnenkort laten vervangen door een implantaat. Zo werk ik stap voor stap aan mijn herstel.
“Ik kon me niet voorstellen dat een fietsongeval voor mij zulke ernstige gevolgen zou kunnen hebben.”
Geluk bij een ongeluk
Als ik terugkijk op de afgelopen maanden, is het ongeval een ontzettend ingrijpende gebeurtenis geweest. En dan kan ik nog van ‘geluk’ spreken: ik ben niet met mijn hoofd op een stoeprand of een paaltje gevallen. In dat geval had ik, in plaats van een lichte hersenschudding, te maken gehad met ernstiger hersenletsel. Ik heb er vertrouwen in dat ik weer volledig zal herstellen: dat mijn leven uiteindelijk weer hetzelfde zal worden als het was, ook al heb ik hier nog een aantal weken of maanden voor nodig.
Overtuigd van het belang van de fietshelm
Ik ben nooit tegen het dragen van een fietshelm geweest, maar vóór mijn ongeval had ik wel de aanname dat deze alleen voor bepaalde doelgroepen is. Ik ben zelf 65 jaar, maar ik heb nooit gedacht: ik moet een fietshelm dragen. Voor mijn gevoel was een helm alleen voor sporters, wielrenners, mensen op een speed pedelec en bejaarden. Ik rekende mezelf simpelweg niet tot de doelgroep. Daarnaast kon ik me niet voorstellen dat een fietsongeval voor mij zulke ernstige gevolgen zou kunnen hebben.
Dat dat wél kan, heb ik nu helaas ervaren. Ik heb daarom besloten om, zodra ik weer ga fietsen, mijn snelheid te minderen en een fietshelm aan te schaffen. En dat zou ik eigenlijk iedereen willen adviseren. Een ongeval zit in een klein hoekje en gebeurt altijd op een onvoorzien moment, ook al ben je voorzichtig of hoef je maar een klein stukje te fietsen. Laten we met zijn allen proberen om zoveel mogelijk ernstige schade te voorkomen, want áls er iets gebeurt, kan het herstel lang duren. Dat weet ik inmiddels helaas uit eigen ervaring.